TEMA 1. O ensino de linguas no presente modelo educativo, estatal e autonómico.

Benvidos/as á miña primeira entrada da materia As linguas estranxeiras no Contexto Español e Internacional. Hoxe tratarei o tema da educación e a ensinanza das linguas, xa que, creo con firmeza no poder da educación e na aprendizaxe de linguas, por iso considero que debemos outorgar a estes aspectos a importancia que merecen.

Comezarei polo aspecto das distintas Leis que foron cambiando o sistema educativo a través do tempo en España. Desde o ano 1970, cando se aprobou a LGE (Ley General de Educación), primeira lei que introduciu o idioma moderno nunha etapa obrigatoria da educación, ata o ano 2013, momento en que se aprobou a LOMCE (Ley Orgánica para la Mejora de la Calidad Educativa), o noso sistema educativo experimentou seis cambios de lei. Estes cambios provocan, en certo modo, unha inestabilidade na nosa educación, e están intimamente ligados á política e ao goberno en cuestión que está a dirixir o país. Isto é algo que carece de sentido se valoramos o proceso polo que debe pasar un cambio de lei. Cando un partido político comeza a gobernar no país, o tempo que emprega entre modificar ou aprobar unha nova lei e despois implementala, non permite que o sistema educativo se adapte totalmente a este cambio, nin os axentes que forman parte del como o alumnado, profesorado etc. 

Cando fago este tipo de crítica aos cambios, non me refiro aos estrictamente necesarios, como en calquera ámbito da vida, que establecen melloras ou integran novas ensinanzas e aprendizaxes pola necesidade provocada pola evolución da sociedade e do ser humano. Ás veces, sucede que cando comeza a funcionar dita lei, pasaron eses catro anos de gobernabilidade, outro partido político resulta elixido para gobernar e deciden volver cambiar a lei. Na miña opinión, independentemente da ideoloxía e do partido ao que se ten preferencia e está no poder, a educación non debería depender da política, esta non debería influir nun tema tan importante como resulta a formación dos cidadáns dun país. A educación debe ser para todos, en igualdade de condicións e cumprir cuns parámetros e métodos de ensinanza nos que non debe interferir un goberno nin as súas políticas. 

O segundo aspecto que me gustaría tratar é a importancia que se lle outorga á ensinanza das distintas linguas. Na primeira metade do século XX, no noso país, imperaba a ensinanza do idioma francés fronte a outros idiomas. Nos anos 50 foi cando se lle comezou a outorgar máis valor ao inglés, e nos anos 70, coa obrigatoriedade da educación básica, a ensinanza dunha lingua estranxeira xa estaba formalizada e o inglés seguía liderando este panorama educativo. Ademais destas dúas linguas, o alemán foi outro idioma ao que se lle recoñecía o valor para que se impartise nas aulas. O que pretendo comunicar é esta idea do que sempre se intentou transmitir na sociedade, desde o meu punto de vista, de ir sempre da man do poder. Estas linguas estranxeiras son as responsables de permitir a comunicación coas diferentes potencias mundiais, é por iso que penso que a súa ensinanza, desde os seus comezos, non foi por outra razón máis que polo prestixio e situación destes países.

Malia seguir sendo o inglés un idioma propio das grandes potencias mundiais, como por exemplo Estados Unidos, penso que os intereses ao longo do tempo por aprender unha lingua estranxeira foron cambiando. Segue existindo esta necesidade do saber relacionado co control e co prestixio, como podemos comprobar na actualidade que sucede co chino, porén, cada vez máis, as persoas valoran as linguas polo que son: unha ponte que nos facilita o acceso a outras culturas. Estamos máis interesados en coñecer culturas distintas á nosa, gústanos viaxar e poder comunicarnos con persoas coas que non temos unha lingua común, e mesmo parece que existe unha maior curiosidade pola aprendizaxe en si doutros idiomas. A educación penso que ten moito que ver con este aspecto, a sociedade na que vivimos é moi competente, as persoas somos ambiciosas e por iso a formación que se busca debe ser máis completa, e isto inclúe as linguas estranxeiras.

Por último, gustaríame mencionar o cambio tan salientábel, desde a miña perspectiva, do método de ensinanza das linguas. Ao igual que a educación en si experimentou moitos cambios, a forma de impartir un idioma tamén. Considero que é moi importante que se lle outorgue máis relevancia ao feito de expresarse no idioma que se está a estudar e non centrarse tanto, como sucedía non hai moitos anos, en estudar regras gramaticais. Penso que todos os contidos, ao igual que as destrezas, son imprescindíbeis cando aprendemos unha lingua estranxeira, mais realmente como mellor se aprende é practicando e que mellor forma que falando a lingua en cuestión.

A miña conclusión é que a educación e a ensinanza de linguas son esenciais para o crecemento persoal de calquera de nós. Por este motivo, penso que non se debe centrar tanto no elitismo que pode supoñer o coñecemento dunha lingua ou o enfoque dun sistema educativo para un público concreto en función do poder político do país. A educación debe ser independente e todos debemos ter acceso a esta en igualdade de condicións e oportunidades.